"केस कापणे : एक (दुर्दैवी) अनुभव .......... "

अशी शक्यता आहे की तुम्ही लोक लेखाचे शिर्षक "केस कापणे : एक (दुर्दैवी) अनुभव" वाचूनच गोंधळात पडला असाल! बरोबर आहे ना , त्यात असा मोठा तीर मारला मी "केस कापून" ? त्यात काय नविन ? का आपलं आम्ही वाचतो म्हणून काही पण लिहाल ? तुमचं हे तर 'सुभाष घाई, रामु आणि करन जोहर सारख्या मंडळींच्या वर झाले , कारण त्यांचा असा विश्वास आहे की आपण काही पण दाखवले तरी लोक बघतातच ना, मग नंतर घालेनात का शिव्या आपले तर तुंबडी भरायचे काम झाले आहे... असो. तर खूप विषयांतर झाले, या "फिल्म-इंडस्ट्री' वर लिहण्यासारखं बरचं काही आहे पण तर नंतर कधीतरी ....

आस्मादिकांच्या "ब्लोग" वर भेट दिलेल्या सज्जनाच्या लक्षात असेलच की आम्हाला "केस वाढवण्याचा शौक " आहे. तर त्यानुसार आम्ही बऱ्याच काळापासून ( वर्षापासून) मानेवर रूळण्यापर्यंत मोठी केशसंपदा ( च्यायला असे मोठे शब्द आठवून लिहूस्तोवर दम लागतो , पण करणार काय त्याशिवाय लेखाला वजन येत नाही. ) बाळगून आहोत. त्यां शिंच्या "जॉन अब्राहम" की काय त्याने नंतर आमची नक्कल केली व 'बिपाशा' पण पटवली, आम्ही आपले इथेच. असो [ म्हणावेच लागेल, दुसरं काय ?]. साधारणता क़ॉलेजला असल्यापासून आम्हाला हे खूळ लागले व आम्ही ते खूप आवडीने जोपासले, त्याला खतपाणी (म्हणजे शाम्पू, हेअर क्रीम चा खूराक ) घातले व त्याचा परिणाम म्हणजे आमची १०० लोकात उठून दिसणारी "हेअर-स्टाईल" (गेले ते दिवस आता , सध्या आम्हाला १०० सोडा हो १० लोकात जायला कसेतरीच होते ).

६ महिन्यापूर्वी पर्यंत आमची तैनाती "पुणे प्रांती" असल्यामुळे आम्हाला हा 'केशसंगोपनाचा' छंद जोपासताना तसा काही त्रास झाला नाही कारण म्हणजे जेव्हा कधी केस कापण्याची पाळी यायची तेव्हा "आपले लोक, आपला प्रांत व आपली भाषा ( मग ती हिंदी का असेना) जाणणारे लोक" असल्यामुळे नेमकी कशी 'हेअर स्टाईल पाहिज' हे आम्ही व्यवस्थीत पणे "केशकर्तनकाराला" [ गेले ते दिवस आता न्हावी म्हणायचे] समजावून सांगत असू व आश्चर्य म्हणजे त्याला पण ते समजत असल्याने आमचा कधी "पोपट" झाला नाही. आह, काय दिवस होते ते ? खरचं मस्त ... पण आस्मादिकांच्या लक्षात असेल की काही 'अंतर्गत राजकारणामुळे' आम्हाला 'पुणे प्रांताची' चाकरी सोडून ह्या अनिळखी 'कन्नड' भाषा असलेल्या 'बेंगलोर प्रांतात चाकरी पत्करावी लागली. येथे येताना आमच्या मनात धास्ती होतीच की "या केसांचे काय करायचे आता ?" बेंगलोरला जायच्या आधीच "ह्या कूल हेअर स्टाईल " ला तिलांजली द्यायची व चंपक बनून जायचे का तिव्ह्यायला होईल ते बघू म्हणून बिनधास्त राहायचे ? शेवटी बऱ्याच विचारांती आम्ही 'केशसंभार' जतन करण्याचा निर्णय घेतला...

बेंगलोरला नव्या कंपनीत दाखल झाल्यावर ह्या मोठ्या केसांमुले बरेच फायदे झाले. एकतर आमची ऑफीसमध्ये एक वेगळीच ओळख निर्माण झाली, चांगल्याचांगल्या मुलांशी ओळखी झाल्या , आम्हाला वरच्या वाऱ्याला लागलेले पोर समजून कंपनीतले घासू व चाटू लोक दूर राहू लागले, कंपनीच्या "टेबलटेनीसच्या टीम" मध्ये सिलेक्शन झाले [ त्या एच. आर. च्या पोरीला माझ्या खेळापेक्षा माझे खेळताना उडणारे केस आवडले व तिने मला हे म्हणून दाखवले.]... त्यामुळे पहिले काही दिवस मजेत गेले. पण नंतर जेव्हा केसांना पुन्हा एकदा व्यवस्थीत वळण व शेप द्यायची पाळी आली तेव्हा आता आपल्या केसांचे काय टारले होणार याच्या चिंतेने माझी 'रातोंकी निंद हराम' झाली. काही निवडक दोस्तांबरोबर ठिकठिकाणच्या 'केशकर्तनालयांचे सर्वेक्षण ' केल्यावर 'बेंगलोर' हे आपल्याला केस कापण्यासाठी योग्य ठिकाण नाही अशा निर्णयांती आम्ही पोहचलो. याचे कारण म्हणजे इथल्या 'कारागीर'लोकांना "कन्नड" सोडून अवगत नसलेली दुसरी भाषा, इथल्या 'दक्षिण भारतीय' केशसंभार ' पद्धतीचे त्यांच्या हाताला पडलेले वळण, हिंदी शिकण्याची इछ्छा नसणे व इंग्रजी न येणे अशा अनेक अडचणी समोर आल्या व त्यामुळे आम्ही 'बेंगलोरमध्ये केस न कापण्याची प्रतिद्न्या केली। जेव्हा जेव्हा केस कापण्याची पाळी आली तेव्हा तेव्हा मी काहितर कारण काढून 'पुण्याच्या दिशेने धाव' घेतली व यशस्वीपणे माझी हेअर स्टाईल संभाळली...

असे साधारणता ६ महिने गेल्यावर मागच्या आठवड्यात 'फिरंग्यांच्या भारत भेटीची तयारी करा ' असा मेल आला. त्याच वेळी आमचा पुण्याला जायचा प्लान चालू होता ( कारण केस वाढले होते) पण या अचानकच्या संकटामुळे आमचे पार धाबे दणाणून गेले. भेटीची तयारी म्हणजे केस कापणे आलेच व आता पुने त्रीप ची शक्यता नसल्या मुले ते इथेच बेंगलोरला कापणे आले. यावर आमच्यावर जळणाऱ्या काही 'टकलू जमातीतील' मित्रांनी " अब आया उंट पहाड के निचे" असा कूजकट शेरा मारला पण आम्ही त्याच्याकडे दूर्लक्ष केले, आम्ही म्हणले " जलते है तो जलने दो "

आखेर तो घातवार [ पक्षी शनिवार] उगवला , आमचे चांगले चिंतणाऱ्या एका दोस्ताला बरोबर घेउन मी 'केस कापण्याच्या मोहिमेला' निघालो. बऱ्याच दुकानात कुणाला हिंदी अगर इंग्लिश येत नसल्या कारणाने आम्हाला तेथून काढता पाय घ्यावा लागला. शेवटी एका दुकानात एक महान 'कारागिराची गाठ ' पडली , त्याने डायरेक्ट हिंदीतच 'हा कोई बात नही, मै बराबर फीट करता हूं" म्हणून मला दिलासा दिला. मी आणि माझ्या मित्राने सर्व परिस्थीती म्हणजे दूकान व दूकानदाराची कंडीशन याची चाचपणी करून आपल्यावर ''केशसंस्कार" करून घेण्याचा निर्णय घेतला. मग पुढचे १० मिनिट त्या महान माणसाला "कुठले केस कापायचे, कुठले नाही कापायचे, जे कापायचे ते किती कापायचे, जे नाही कापायचे ते किती नाही कापायचे, कुठले केस कुठे वळवायचे " यावर बौद्धिक घेतले. त्याने पण "पर्वा नही, सब फीट कर दूंगा" अशी वाक्ये फेकून चैतन्य निर्माण केले. यानंतर मी माझा "चष्मा काढून" त्या "सुळावर चढलो" व माझ्या मित्राने 'फिल्मफेअर मासिकात ताजे ताजे फोटो' बघण्याच्या उदात्त कार्यात स्वताला गूंतवून घेतले. तर प्रोब्लेम असा आहे की एकदा चष्मा काढल्याव्र बऱ्यापैकी दूर अंतरावर असणाऱ्या आरषात आपल्या डॉक्याचे काय टारले होउन त्याचे पक्षाचे घर्ते होत आहे हे बिलकूल कळत नाही, त्यामुळे पुन्हा आम्ही त्याला सगळी कृती रिपीट केली व त्याने पण "पर्वा नही" अशी ग्वाही दिली. त्याने कात्री वगैरे पराजून माझ्या कानावर रूळणार्य़ा केसाच्या एका झूपक्याला हात घातला, लगेच मी त्याला "आरामसे" असा सला दिला व त्याने नुसतीच मान डोलावून समजले असल्याची खूण केली. पण हाय रे माझे कर्म ! त्याने डायरेक्ट त्या झुपक्याचा "लचाकाच तोडला" व केसांची लांबी ओरिजनलच्या फक्त ३० % करून टाकली. मला नक्की काय ग़्हडले आहे याची कल्पना आली व मी पटकन चष्मा चढवला "पर अब देर हू चूकी थी", मी त्याच्यावर चिडून त्याला खडे बोल सुनावले, त्याच्या कौशल्यावर टीका केली पण यामुळे त्याचा चेहरा खूनषी व नाखूष दिसाय लागला. मग मला पुढे वाढून ठेवलेल्या संकटाची कल्पना आली. आत्ता शांतपणे जे काही होत आहे ते सहन करण्यापलीकडे माझ्याकडे दुसरा मार्ग नव्हता करण मी जर अजून त्याला डिवचले तर तो अजून माझी दूर्दशा करण्याची शक्यता होती. त्याचे सगळे प्रयोग संपल्यावर त्याने " हा साब, हो गया एकदम परफेक्ट" असा निर्वाळा दिला,. मी चष्मा लाउन माझ्याकेसांकडे पाहिल्यावर माझे डोळे ओले व्हायची वेळ आली. ती हेअर स्टाईल फार फार तर "शेतात काम करणारे गडी , खेड्यातले लहान मुल, कॉलेजमध्ये पुढे पुढे करणारी टीपिकल भावमारू पुनेरी पोरं, गावात येड्यासारखे हिंडणारी चंपक " लोक यांच्या लायकीची होती. पण आता वेळ गेली होती. त्याने केलेल्या " महान कार्याबद्दल " त्याचे आभार मानून मी घरी परतलो।

आल्याआल्या रूमवरच्या चांडाळांनी गदाबळा लोळत हसून घेतले व त्यावर कडी म्हणजे लगेच "मोबाईलवर फोटो " काढून तो "इंटरनेट द्वारे आख्ख्या जगभर पसरलेल्या आमच्या मित्रांना " व्यवस्थीत वर्णनासगट पाठवून दिला...
दुसऱ्यादिवशी ऑफीसमधे तर विचारू नका, लोक काहितरी कारण काढून हळूच केबिनमध्ये यायचे व बाहेर जाताना हसत निधून जायचे, आमच्या ड्रायव्हरने ने पण " साब, वही अछ्छा लगता था, ये एकदम बोगस है" असा शेरा मारला, मुलींचे तर विचारू नका त्यांना "रूमालात किती हसू आणो किती नको" असे झाले होते....

तर अशी ही माझी "अनोळखी भाषा बोळणार्य़ा प्रदेशात केस कापण्याच्या प्रयोगाची कहाणी साठाउत्तरे 'दु'ष्फल संपूर्ण ........

आता तुम्ही पण माझ्यावर पोट घरू धरू हसा बर का ............